Ραδιοφωνική συνέντευξη με τον Δημήτρη Κολιό στο Ραδιόφωνο Maximum 93.6 της Αλεξανδρούπουλης, τη Δευτέρα 24 Απριλίου 2023: https://m.mixcloud.com/maximum-maximumfm/παυλος-παναγιωτης-24-04-23/
Δ.Κ.: Χριστός Ανέστη, κύριε Παύλε, καλημέρα σας.
Π.Π.: Αληθώς Ανέστη, κύριε Κολιέ, καλημέρα σας και καλή εβδομάδα, χρόνια σας πολλά.
Δ.Κ.: Απλά για να σας μεταφέρω κατευθείαν στο πνεύμα και να μεταφέρω και τις φίλες και τους φίλους, διαβάζω: «Η Ελλάς παραιτείται σιωπηρώς από τα δικαιώματά της στα νησιά του Αιγαίου. Παράθυρο αποστρατικοποίησης και φινλανδοποίησης άνοιξε την Κυριακή του Πάσχα. Η απόφαση Μαξίμου και Πενταγώνου να μην μεταβούν για ευχές ο Υπουργός Άμυνας, ο Υφυπουργός, και εκπρόσωποι της στρατιωτικής ηγεσίας στα ακριτικά νησιά που οι Τούρκοι θεωρούν ότι πρέπει να αποστρατικοποιηθούν, στέλνει μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι η Ελλάς αναγνωρίζει τις ενστάσεις της Άγκυρας για το νομικό καθεστώς τους. Στο Μεγάλο Πεύκο ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων την Τρίτη του Πάσχα αντί της Χίου και της Σάμου. Αντί να πάει στη Χίο και τη Σάμο, όπου είχαμε και τις σφαγές, ιδιαίτερα στη Χίο. 62.000 ψυχές. Τί σημαίνουν οι υπαινιγμοί του Πρωθυπουργού για ῾παράθυρα ανοιχτά᾽ σε προσεγγίσεις; Πώς φτάσαμε στιςσιωπηρές συμφωνίες για αποχή από …μονομερείς ενέργειες;»
Και θα προσθέσω μόνον και έχετε όλο το χρόνο: τί σημαίνει, εγώ υπογράφω Συνυποσχετικό με την Τουρκία, όταν η Τουρκία έχει πενήντα αξιώσεις και εγώ μία; Ορίστε κ. Παύλο.
Π.Π.: Κύριε Κολιέ αυτή τη στιγμή έχετε συνοψίσει όλο αυτό που εγώ με μια πρόταση χαρακτηρίζω «το θέατρο του παραλόγου και τα χρυσόψαρα της γαλάζιας λίμνης» και φυσικά εννοώ το Αιγαίο το δικό μας, διότι αυτά τα οποία ζούμε και παρατηρούμε τις τελευταίες ημέρες, εβδομάδες μάλλον, με αφορμή αυτό το επίπλαστο δήθεν κλίμα ειρήνης και φιλίας με την Τουρκία, που, επίσης δήθεν, προέκυψε με αφορμή τους σεισμούς, είναι μια παράνοια, αν δεν είναι κάτι άλλο. Εγώ θέλω να το βλέπω με την καλή του έννοια, ότι είναι απλώς μια παράνοια και όχι ότι κάποιοι τα έχουν συζητήσει όλα και απλώς περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να τα φέρουν στον ελληνικό λαό χωρίς αυτό να έχει μεγάλο πολιτικό κόστος γι᾽ αυτούς.
Είπατε πολύ σωστά ότι δυστυχώς για πρώτη φορά στα πολλά τελευταία χρόνια που μπορώ να θυμάμαι, το Πάσχα η Ελλάδα απείχε όχι από κάποια διαδικασία η οποία συνιστά αμφισβήτηση των τουρκικών συνόρων, αλλά από αυτό που είναι απολύτως ελεύθερη να πράττει στο εσωτερικό της ως χώρα δίχως να δίνει λογαριασμό σε κανένα, και που δεν είναι άλλο από το να στείλει την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της σε ακριτικές μονάδες και φυλάκια για τους τυπικούς εόρτιους χαιρετισμούς και ευχές με το προσωπικό, τους στρατιώτες, τους αξιωματικούς μας, που υπηρετούν στις εσχατιές. Εγώ, όπως ίσως θυμάστε, σας έχω πει παλαιότερα, έχω υπηρετήσει στο Λαγό στον Έβρο, μάλιστα παραιτούμενος του δικαιώματος εντοπιότητας που θα μπορούσα να κάνω τη θητεία μου στην Ξάνθη και να σερβίρω καφέδες στον Διοικητή μέσα στη Λέσχη, επειδή ακριβώς με ενδιέφερε η εσχατιά μας, και ξέρω λοιπόν, τί σημασία έχει το να επισκέπτεται ακριτικές μονάδες στις μεγάλες εορτές του Πάσχα, η Αθήνα, να το πω έτσι.
Δ.Κ.: Η Αθήνα…
Π.Π.: Λοιπόν, όταν αυτό δεν γίνεται φέτος, και μάλιστα δεν γίνεται, αν θέλετε σε μια ζυγαριά, διότι και το επιχείρημα είναι ότι «μα και οι Τούρκοι δεν πήγαν στα Κατεχόμενα»! Δηλαδή δεν πήγε ο Ερντογάν στα Κατεχόμενα;
Δ.Κ.: Συγνώμη τώρα, δηλαδή τί θα συγκρίνω εγώ; Τα Κατεχόμενα που δεν είναι αναγνωρισμένα από κανένα και μάλιστα βρίσκονται υπό κατοχή σε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη λοιπόν δημοκρατία, θα τα συγκρίνω με το ελληνικό έδαφος;
Π.Π.: Έτσι.
Δ.Κ.: Δηλαδή, εγώ ο Έλληνας δεν πήγα σε ελληνικό έδαφος;
Π.Π.: Έτσι ακριβώς είναι. Κοιτάξτε, παρατηρούμε τις τελευταίες αρκετές εβδομάδες μια συστηματική διαδικασία στην οποία η ελληνική κυβέρνηση, να μην κρυβόμαστε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη – και δεν το εννοώ με κομματική κριτική εδώ – τα γεγονότα αξιολογώ, έχει εισέλθει.
Σε αυτή τη μεγάλη εικόνα, αν κοιτάξουμε τα τελευταία τρία χρόνια, έχουμε τρεις φάσεις στα ελληνοτουρκικά. Η πρώτη ήταν η έντονα, αν θέλετε, επιχειρησιακή όξυνση και σύγκρουση η οποία είχε κορυφές της ως γεγονότα τον Έβρο και το συμβάν στο Αιγαίο που κατέληξε, ευτυχώς, στην επακούμβηση, κι έτσι μαζεύτηκαν οι Τούρκοι, με την πίεση και των Αμερικανών βέβαια. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος όπου η Ελλάδα απέδειξε ότι έχει υπεροχή.
Εισερχόμαστε μετά σε μια δεύτερη φάση, αυτή της ρητορικής όξυνσης – το πρώτο έγινε στο 2020 – η ρητορική όξυνση είναι στο 2021 και το 2022, με κορυφές επίσης την επίθεση, να το πώ έτσι, του Τσαβούσογλου κατά την επίσημη επίσκεψη Δένδια στην Άγκυρα και την πολύ χαρακτηριστική τότε απάντηση του Έλληνα Υπουργού των Εξωτερικών. Η οποία συνεχίστηκε κι ένα χρόνο μετά, εδώ στο Όσλο, όπου πάλι, ο Τούρκος Πρέσβης κατ᾽ εντολήν της Άγκυρας σηκώθηκε και είπε λίγο πολύ τα ίδια στον Υπουργό και φυσικά δόθηκαν οι ίδιες απαντήσεις.
Και τώρα έχουμε την τρίτη φάση, αυτήν της επίθεσης φιλίας…
Δ.Π.: Τί επίθεση φιλίας, αγαπητέ μου; Το πρωί ακούγαμε – συγνώμη που σας διακόπτω κ. Παύλο – αλλά το πρωί ακούγαμε τον Ερντογάν, «φέρνουμε αυτό το Αναντολού», πήγε και τους μαθητές εκεί, «για να δώσουμε τα μηνύματα –λέει–απέναντι»!
Π.Π.: Μα, προφανώς είναι έτσι, γι᾽ αυτό και σας μίλησα για θέατρο του παραλόγου νωρίτερα, διότι η οποιαδήποτε διαδικασία που η Τουρκία εννοεί ως φιλία και φιλική προσέγγιση δεν στερείται της λογικής του καρότου και του μαστιγίου. Δηλαδή, τους τελευταίους αρκετούς μήνες που έχουμε μπει σε ένα τέτοιο κλίμα, έχεις ταυτόχρονα τον Καλίν, τον Τούρκο σύμβουλο του Τούρκου Προέδρου, να σου υπενθυμίζει το casus belli και μάλιστα να σου λέει ότι και το casus belli έχει επεκταθεί αν τυχόν τολμήσετε να κάνετε επέκταση Χωρικών Υδάτων στην Κρήτη…
Δ.Κ.: Μα, αγαπητέ μου, συγνώμη τώρα, εγώ το θέτω, ένα σενάριο. Και θέλω την άποψή σας. Είστε επιστημονικός σύμβουλος στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, είστε ερευνητής, γνωρίζετε και έχετε εντρυφήσει ιδιαιτέρως επάνω στις Διεθνείς Σχέσεις και στα Εθνικά ζητήματα, και λέω: Σήμερα.Σήμερα, από εδώ από τον Έβρο, μέχρι το Ταίναρο, και την Εύβοια μαζί και την Κρήτη, επεκτείνουμε τα Χωρικά μας Ύδατα στα 12 μίλια. Ποιος θα μιλήσει;
Π.Π.: Κανείς δεν θα μιλήσει.
Δ.Κ.: Θα κάνει η Τουρκία επίθεση; Δεν υπάρχει περίπτωση.
Π.Π.: Κανείς δεν θα μιλήσει. Μα ξέρετε, κ. Κολιέ, εγώ πολύ φοβάμαι ότι το πρόβλημα, το ζήτημα της επέκτασης των Χωρικών Υδάτων, δεν είναι πρωτίστως η Τουρκία. Είναι τα βαρίδια που έχουν διάφοροι στην Αθήνα που έχουν υποσχεθεί σε κάποιους ότι δεν θα το κάνουν. Σας θυμίζω μια συνέντευξη τηλεοπτική προ διμήνου της πρώην Υπουργού Εξωτερικών, της Ντόρας Μπακογιάννη, στον κύριο Σαχίνη στην Κρήτη, όπου ρωτώντας την ο ίδιος ακριβώς αυτό το ερώτημα: «μα γιατί δεν προχωράμε σε επέκταση των Χωρικών Υδάτων;» τη στιγμή μάλιστα που αυτά καθορίζουν και το εύρος της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, της ΑΟΖ. Και εκεί, αν δείτε στο Youtube το βίντεο, η κ. Μπακογιάννη του απαντά με έναν έτσι πολύ αφοπλιστικό και απόλυτο τρόπο ότι, «όχι, κύριε Σαχίνη, δεν θα πάμε τώρα, δεν πρέπει να πάμε τώρα στα 12 ναυτικά μίλια!» Και καταλήγει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο που όποιος μπορεί να αντιληφθεί λίγο και να διαβάσει και πρόσωπα, καταλαβαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει δεσμεύσεις, είτε εκούσιες είτε ακούσιες, με την έννοια ότι παίζει ένα παιχνίδι το οποίο εξυπηρετεί κάποια άλλα οφέλη.
Τεχνικά πάντως, η επέκταση των Χωρικών Υδάτων, και εσείς θέσατε τώρα το ζήτημα της ηπειρωτικής Ελλάδας, εγώ θα σας έλεγα ότι και στα νησιά του Αιγαίου δεν είναι πρόβλημα. Η Τουρκία, να πούμε στους ακροατές σας, ότι η θάλασσα του Ελλησπόντου, τα Δαρδανέλια και των Στενών του Βοσπόρου είναι κλειστή τουρκική θάλασσα.
Δ.Κ.: Από πού κι ως πού…
Π.Π.: Δεν υπάρχει ούτε ένα κυβικό μέτρο νερό που δεν είναι τουρκικό ύδωρ εκεί.
Δ.Κ.: Μα, συγνώμη, κ. Παύλο, αλλά η διεθνής ναυσιπλοΐα δεν πρόκειται να επηρεαστεί από την επέκταση των Χωρικών μας Υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.
Π.Π.: Έτσι ακριβώς είναι. Κοιτάξτε, τα Χωρικά Ύδατα της Ελλάδας είναι ένα ζήτημα που σχετίζεται φυσικά άμεσα με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, η οποία έχει τεράστιο πλούτο. Δηλαδή αυτά που ανήκουν στον ελληνικό λαό είναι πολλά δισεκατομμύρια, ίσως και τρισεκατομμύρια ευρώ. Ο Νίκος ο Λυγερός, τον οποίον γνωρίζετε, παλαιότερα μου είχε πει, διότι είχε ασχοληθεί με μελέτες έρευνας και εκτίμησης του ορυκτού πλούτου της ελληνικής ΑΟΖ, μου είχε πει γύρω στο 2000 όταν ήμουν στην Ελλάδα, ότι ο ορυκτός πλούτος, αυτός που ανήκει στην Ελλάδα, και θα πρέπει να είναι κάποια στιγμή εκμεταλλεύσιμος, εκτιμάται ότι είναι αρκετός για να καλύψει – προσέξτε τί θα σας πω – για να καλύψει κατ᾽ αποκλειστικότητα τις ενεργειακές ανάγκες όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για πάνω από 50 χρόνια. Δηλαδή, η Ελλάδα έχει τόσο πράγμα εκεί, που αυτό θα μπορούσε να τροφοδοτήσει όλες τις ανάγκες της Ευρώπης ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, χωρίς Νορβηγίες, Ρωσίες, από δω, από κει, για πάνω από πενήντα χρόνια! Καταλαβαίνετε για τί ποσά μιλάμε;
Δ.Κ.: Εγώ καταλαβαίνω, αλλά σήμερα βγήκε ο Πρωθυπουργός και μας είπε ότι θα δούμε τί θα δείξουν οι έρευνες. Ποιες έρευνες;
Π.Π.: Ψεύδονται όλοι, κ. Κολιέ. Και δεν είναι ο πρώτος ο Πρωθυπουργός που ψεύδεται, έχουν ψευστεί προηγουμένως ο προηγούμενος ο Πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου, έχουν ψευστεί στελέχη και κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας, έχει ψευστεί – δυστυχώς, σε ανύποπτο χρόνο – και ο νυν Υπουργός των Εξωτερικών. Έχει ψευστεί κατά την έννοια λέγοντας ότι, δεν μας ενδιαφέρει η εξόρυξη. Αλλά αυτά είναι ψεύδη ασύλληπτα για τον απλούστατο λόγο ότι, αυτές οι πλουτοπαραγωγικές πηγές θα προβούν προς εκμετάλλευση. Το ζήτημα είναι εάν η Ελλάδα θα έχει εξασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα ώστε να διασφαλίσει αυτές τις τεράστιες κυβικές εκτάσεις, και απλώς να αναθέσει σε τρίτους, με τις προμήθειές τους, και την ανάγκη για παροχή τεχνογνωσίας και εξορύξεως κλπ, ή αν η Ελλάδα θα αποσυρθεί και θα εκχωρήσει όλο αυτό τον πλούτο και θα είναι αυτή που θα πάρει μια μικρή προμήθεια!Περί αυτού πρόκειται…
Δ.Κ.: Μα, να πάρουμε μια καλή προμηθειούλα εκεί πέρα, να τελειώνουμε. Να τελειώνουμε τέλος πάντων! Αλλά, το θέμα ξέρετε ποιο είναι; Και το ξέρετε καλύτερα από μένα. Ότι αυτή η στρατηγική του ανεξήγητου κατευνασμού, εδώ που είχαμε φτάσει περίμενες ότι η Ελλάδα πραγματικά παίρνει τα πράγματα στα χέρια της και υπερασπίζεται η ίδια τα συμφέροντά της. Και βλέπουμε, αίφνης, να παρουσιάζεται και πάλι αυτό το εντελώς φοβικό, κατευναστικό σύνδρομο. Αλλά την ίδια στιγμή θα πρέπει να πούμε, ότι τα lobby των Ελλήνων της Αμερικής και των Αμερικανών Φιλελλήνων, έχουν εξοργιστεί με τη στάση των ελληνικών κομμάτων, της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Π.Π.: Είναι έτσι σε κάποιο βαθμό.
Δ.Κ.: Το θέτω έτσι, το θέτω σε αυτή τη βάση.
Π.Π.: Ναι, ναι. Είναι έτσι σε κάποιο βαθμό αυτό που λέτε. Ταυτόχρονα, και δεν είναι, με ποια έννοια; Ότι, ξέρετε, στο επίπεδο που συζητούμε είναι τόσο πολύπλοκα τα συμφέροντα και τόσο πολυεπίπεδα, και επίσης η έννοια «ελληνικό λόμπι» ή η έννοια «ομάδα χ» για να μην το προσδιορίσω απλώς στο ελληνικό λόμπι, δεν είναι κάτι συμπαγές και στατικό. Αποτελείται από ανθρώπους, οι οποίοι σε κάποιο βαθμό ταυτίζονται σε μια κοινή γραμμή, και σε κάποιο βαθμό προσπαθούν οι ίδιοι, ή έστω κάποιοι εξ αυτών, να εξυπηρετήσουν και ίδια συμφέροντα. Υπάρχει δηλαδή…
Δ.Κ.: Μα, συγνώμη, εκεί που έβλεπες την Τουρκία στη γωνία, να είναι στη γωνία, ξαφνικά επιστρέψαμε πάλι πίσω σε μια κατευναστική συμπεριφορά και σε μια υποχωρητική στάση άνευ προηγουμένου;
Π.Π.: Αυτό είναι γεγονός. Αυτό είναι γεγονός και είναι μια τραγική εξέλιξη υπό την έννοια ότι εάν αυτή όλη η φοβική στρατηγική προσπάθεια κατευνασμού και μειοδοσίας – διότι περί μειοδοσίας πρόκειται, όταν ο γείτονάς σου δηλαδή έχει επεκτείνει τα Χωρικά του Ύδατα σε Μαύρη Θάλασσα και Ανατολική Μεσόγειο, και εσύ δεν το κάνεις, ακόμη και να υποθέσουμε, στα σημεία όχι που θα τον «ενοχλούσες», αλλά που δεν τον ενοχλείς – αυτό είναι μια πράξη εθνικής μειοδοσίας, η οποία βάζει τη χώρα σε μια περιπέτεια. Διότι δημιουργεί ένα πολύ αρνητικό προηγούμενο προς τη διεθνή κοινότητα. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή, στο παράδειγμα που αναφερθήκατε, της απουσίας της ηγεσίας από τα ακριτικά μας φυλάκια στα νησιά, το Πάσχα, το μήνυμα που δίνει είναι ότι «ναι, εμείς τελικά έχουμε μπει στο τρυπάκι της λογικής της Τουρκίας που αμφισβητεί την κυριότητα όλων αυτών των νησιών» και με το να απέχουμε από την παρουσία μας εκεί, στην ουσία καταφάσκουμε το δικό τους επιχείρημα. Αυτό έχει τεράτιο αποτύπωμα, και, αν θέλετε, κατ᾽ εμέ έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος από την καμπάνια TurkAegean, που φυσικά είναι άλλη μια ήττα στην ίδια ακριβώς λογική. Δηλαδή, το ότι αφήσαμε την Τουρκία να καθιερώσει το brand name Turkaegean διεθνώς.
Δ.Κ.: Αυτό πάλι τί είναι, TurkAegean, που καθιερώθηκε και διεθνώς;
Π.Π.: Αυτό είναι ακριβώς άλλη μια ήττα στο επίπεδο το τουριστικό, που φυσικά για την Τουρκία δεν είναι απλώς τουριστικό. Διότι η εκχώρηση ενός τέτοιου brand name και ταυτόχρονα του δικαιώματος της Τουρκίας να λέει ότι «κοιτάξτε, έχουμε Αιγαίο» είναι έκφανση της γενικότερης τουρκικής στρατηγικής αναθεωρητισμού, η οποία δεν αποδέχεται το status των ελληνικών νησιών. Πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι στην Ελλάδα ότι περί αυτού πρόκειται. Η Τουρκία αυτή τη στιγμή αμφισβητεί όλη τη Θράκη μας, την οποία ονομάζουν Δυτική Θράκη, όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, φυσικά το Καστελλόριζο είναι ανύπαρκτο γι᾽αυτούς ως Ελλάδα γιατί τους κλείνει την ΑΟΖ, και φυσικά δεν πρόκειται να συζητήσουν ποτέ το ζήτημα της αποχώρησης από τη βόρεια Κύπρο.
Δ.Κ.: Μάλιστα. Τί να πω ρε παιδί μου.
Π.Π.: Περί αυτού πρόκειται, λοιπόν, και όλα αυτά είναι επιμέρους στρατηγικές εκδηλώσεις. Όσον αφορά στο TurkAegean, εδώ υφίσταται και άλλο ένα δίδαγμα για τον Έλληνα ψηφοφόρο, αν θέλετε, και τον Έλληνα πολίτη. Ότι, το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι «δεν είμασταν εμείς που πουλήσαμε τη Μακεδονία, ήταν οι άλλοι» ανατρέπεται, διότι στην περίπτωση του TurkAegean αποδεικνύουν ότι ούτε αυτοί ενδιαφέρθηκαν να σώσουν ένα όνομα! Και στο βαθμό που η Μακεδονία ήταν όνομα και ιστορία…
Δ.Κ.: Τί να κάνουμε; Να σηκωθούμε και να φύγουμε από αυτόν τον τόπο; Να έρθουν κάποιοι άλλοι; Μπορεί να είναι πιο άξιοι από εμάς…
Π.Π.: Κοιτάξτε, αν θα σηκωθούμε να φύγουμε εμείς, ή αν πρέπει με κάποιο τρόπο να διώξουμε αυτούς, δεν ξέρω. Πάντως, ο ελλαδικός πληθυσμός έχει τα τελευταία δέκα χρόνια υποστεί μείωση της παραγωγικής μονάδας του, εννοώ της ηλικίας από 25 μέχρι 35 συν πλην, κατά περίπου 600 χιλιάδες ψυχές. Εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα ότι η Θράκη μας ερημώνει. Άκουγα τις προάλλες, αναφερόσασταν σε κάποια εκπομπή σας στο πώς η Ορεστιάδα έχει μετατραπεί σε Νέα Βύσσα (πληθυσμιακά). Συρρικνώνεται λοιπόν ο πληθυσμός της Θράκης. Εγώ αναρωτιέμαι, τί έχουν απογίνει οι τρεις Αναπτυξιακοί Νόμοι των τελευταίων 30–40 ετών, και επίσης, αναρωτιέμαι αν αυτή η πολυπόθητη Ανάπτυξη είναι αυτή η στρατιωτική ανάπτυξη που προσφέρουμε με την παραχώρηση του λιμένος στην Αλεξανδρούπολη στους Αμερικανούς, οι οποίοι ενδεχομένως να πετάνε κάτι πινάκια φακής δεξιά και αριστερά…
Δ.Κ.: Πάντως, εμείς, αυτοί μπορεί να πετάνε πινάκια φακής, εμείς πετάμε χαρταετό. Δεν υπάρχει περίπτωση, αυτά τα οποία συμβαίνουν πλέον και ιδιαίτερα τον τελευταίο ενάμιση μήνα, είναι ανεξήγητα. Είναι ανεξήγητα, δηλαδή, να σας πω μόνο αυτό. Ότι όλες οι ελληνικές επιχειρήσεις, που είναι πάρα πολλές και βρίσκονται στη Βουλγαρία, απασχολούν πάνω από 60 χιλιάδες εργάτες! Αυτές οι εταιρείες είτε πριμοδοτήθηκαν τότε επί Σημίτη να φύγουν από την Ελλάδα, ή η φορολογία τους ανάγκασε να μεταβούνε στη γειτονική Βουλγαρία ή Ρουμανία. Την ίδια στιγμή στη Βουλγαρία, με 70 χιλιάδες τζίρο δεν έχεις ούτε ένα ευρώ φόρο, αγαπητέ μου. Ούτε ένα ευρώ φόρο! Και την ίδια στιγμή η Τουρκία φτιάχνει autobahn, autobahn στην κυριολεξία, για το Καπετάν–Αντρέεβο, για τη Βουλγαρία, ούτως ώστε να έχει την απευθείας σύνδεση. Εμείς, αγαπητέ μου, είμαστε με ένα περίπτερο στο Τελωνείο εδώ και με μια κατάσταση ανομολόγητη.
Π.Π.: Έτσι ακριβώς, δυστυχώς. Και αναρωτιέμαι, και δεν ξέρω αν εσείς μπορείτε να μου απαντήσετε, τί στην ευχή έχει κάνει τα τελευταία 4 χρόνια αυτή η περίφημη Επιτροπή η Διακομματική του Κοινοβουλίου για τη Θράκη, όπου προΐστατο η κυρία Μπακογιάννη; Τί έκαναν;
Δ.Κ.: Μα βγάλανε ίδιο νόμο, Αναπτυξιακό Νόμο για τον Έβρο, να τώρα το είπατε, έναν Αναπτυξιακό Νόμο βγάλαν για τη Θράκη υποτίθεται, αλλά αυτός ο νόμος δεν έχει ειδικά κίνητρα για τον βόρειο Έβρο, για να μπορέσουν οι άνθρωποι και πάλι να επανεγκατασταθούν στις περιοχές από τις οποίες φύγανε. Είναι δώρον άδωρο. Είναι μια τρύπα στο νερό. Αυτό είναι, αγαπητέ μου.
Π.Π.: Μάλιστα. Μάλιστα. Επομένως εδώ, και είναι φυσικά πολλά ζητήματα, ακούω, και είχα ακούσει με λύπη μου προ μηνών, τη μεγάλη καταστροφή λίγο παραδίπλα, στο Παπίκιο, αλλά και το Δάσος της Δαδιάς. Είναι μια αιμορραγία τραγική ο τρόπος με τον οποίον το λαθρομεταναστευτικό αφήνει το αποτύπωμά του στη Θράκη. Αυτό, ελπίζω ο φράχτης σε κάποιο βαθμό να λειτουργήσει, μολονότι πάντα, εάν η Ελλάδα δεν πάψει και πάλι ως κεντρική κυβέρνηση να δώσει διεθνώς το μήνυμα ότι «ξέρετε, κύριοι, κλείσαμε», δεν σου κάνει κανένας φράχτης τίποτε, εάν δεν υπάρξει αυτό το μήνυμα. Και δυστυχώς φοβάμαι, ότι η διαπλοκή και σε αυτό το επίπεδο έχει τόσο μεγάλο βάθος, είναι τόσο μεγάλα τα μεγέθη των ομάδων και των ανθρώπων που εμπλέκονται στη διαχείριση της παράνομης μετανάστευσης και τόσο πολλά τα χρήματα που διακινούνται από την κορυφή την πολιτική μέχρι τα νύχια της κοινωνίας της τοπικής, διότι και η τοπική κοινωνία έχει μεγάλη ευθύνη. Το είδαμε, εγώ τουλάχιστον το είδα πολύ καλά στο ζήτημα του Φυλακίου στον Έβρο, πώς σε κάποιο βαθμό προδόθηκε εκ των έσω από την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ορεστιάδα. Λοιπόν, έχουμε όλοι ευθύνη.
Και άρα αυτή τη στιγμή δύο δρόμοι υπάρχουν: είτε θα αναλισκόμαστε στο να αναλύουμε τα προβλήματα, και εν πάσει περιπτώσει, είναι σημαντικό αυτό, γιατί τα βάζουμε στο χαρτί στη σειρά και έχουμε μια εικόνα του πού βρισκόμαστε.
Ή, θα περάσουμε σε μία δράση και αυτή τη στιγμή αυτή η δράση έχει τη μορφή της ψήφου στις εθνικές εκλογές. Και εδώ πρέπει να σας πω ότι, αυτό που κάνετε εσείς από την εκπομπή σας είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δυστυχώς, το κάνετε περιφερειακά κανάλια, εσείς δηλαδή στην Αλεξανδρούπολη, προχθές ήμουν με τον κύριο Σαχίνη στην Κρήτη, βλέπουμε δηλαδή ότι τα κέντρα, η Αθήνα, οι μεγάλες πόλεις, η Θεσσαλονίκη, δεν ενδιαφέρονται για τα άκρα της χώρας. Και ξέρετε, είναι σαν μια καρδιά η οποία στέλνει αίμα και σου λέει, «ε, εντάξει, δεν χρειάζεται να πάει μέχρι τα δάχτυλα, δεν βαριέσαι!». Αυτά, η συνέπειά τους θα είναι ακρωτηριασμός. Και είναι θέμα χρόνου. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνετε, να συμβάλλετε στην αφύπνιση του Έλληνα σήμερα, πρωτίστως να συνειδητοποιήσει ότι από το δημόσιο διάλογο σε κεντρικό επίπεδο απέχει παντελώς η ατζέντα των εθνικών θεμάτων. Δεν σας κάνει εντύπωση αυτό, Κε Κολιέ;
Δ.Κ.: Μου κάνει εντύπωση.
Π.Π.: Άκρα του τάφου σιωπή…
Δ.Κ.: Άκρα του τάφου σιωπή, τίποτα. Άχνα!
Π.Π.: Δηλαδή, εγώ γιατί να μην δικαιούμαι να σκεφτώ ότι τα έχουνε μιλημένα; Όταν μάλιστα, διαπιστώνω διαβάζοντας διατυπώσεις ανώτατων στελεχών. Προχθές μάλιστα, πριν κάποιες μέρες ο κύριος Δένδιας το επανέλαβε λέγοντας, χαίρομαι λέει, που υπάρχει ομοφωνία στο ελληνικό πολιτικό σύστημα για τα κρίσιμα ζητήματα. Κι εγώ με το μυαλό μου, κι αν θέλετε σκεπτόμενος και λίγο παραπέρα, λέω «τί είδους ομοφωνία, δηλαδή, Κε Υπουργέ; Είναι μια ομερτά; Όπου έχουμε συμφωνήσει όλοι;» Κι εν πάσει περιπτώσει, ποια είναι τα διακυβεύματα εδώ; Δηλαδή, είναι δυνατόν να νομίζουν κάποιοι ότι θα μπορούν να γκριζάρουν σταδιακά όλη την ανατολική Ελλάδα; Ο Σοϊλού προχθές έλεγε «η Τουρκική Δυτική Θράκη μας» και δεν θα βγάζει κανείς τσιμουδιά στην Ελλάδα;
Δ.Κ.: Μα, αγαπητέ μου, εδώ ήρθε ο Πρόεδρος της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, του ανώτατου πολιτικού οργάνου, στη Θράκη και κανένας δεν μίλησε, δεν είπε τίποτα! Και οι δικοί μας δεν πήγαν να πουν Χριστός Ανέστη στη Χίο!
Π.Π.: Έτσι. Για να μην πάμε παραπέρα, και να πούμε ότι επιτέλους η Ελλάδα πρέπει να θέσει ζήτημα ισοκυρίας και αμοιβαιότητας μεταξύ των Προξενικών Αρχών σε Ελλάδα και Τουρκία. Δεν είναι δυνατόν η Τουρκία να έχει τέσσερα Προξενεία στην Ελλάδα, σε Κομοτηνή, Θεσσαλονίκη, Νέο Ψυχικό και Ρόδο, εμείς να έχουμε τρία, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Ανδριανούπολη, το ένα διακοσμητικό σχεδόν, κι εδώ η Ελλάδα να μην θέτει ζήτημα και να ζητάει καταγραφή και ενημέρωση απόλυτη από την Τουρκία του τί παράγουν αυτά τα Προξενεία! Και να αξιολογήσει και να διαπραγματευτεί ενδεχομένως το κλείσιμο του ενός. Αυτά είναι εγκλήματα, ξέρετε, κ. Κολιέ, που γίνονται.
Δ.Κ.: Θα ξαναβρεθούμε και πάρα πολύ σύντομα με αυτό το Συνυποσχετικό λοιπόν, που ένας Θεός ξέρει τί συνυποσχέθηκαν. Αλλά θα το δούμε πάρα πολύ σύντομα.
Π.Π.: Κοιτάξτε, πρέπει πριν τις εκλογές, οι οποίες είναι σε λιγότερο πλέον από 30 ημέρες, ο Έλληνας ψηφοφόρος,ανεξαρτήτως – εγώ δεν απευθύνομαι αυτή τη στιγμή σε ψηφοφόρο χ, ψ κόμματος ή χρώματος – απευθύνομαι σε έναν Έλληνα πολίτη ο οποίος έχει έγνοια για την πατρίδα του και τον τόπο του, άρα έχει το χρέος, να απαιτήσει πρωτίστως από τον εαυτό του και από το σύστημα δευτερευόντως, ποιες είναι, τί προτίθεται να πράξει – που είναι, αν θέλετε, κι ένα εύλογο ερώτημα: δηλαδή, σου ζητάει ο άλλος την ψήφο σου για να κυβερνήσει. Τί πιο φυσιολογικό να τον ρωτήσεις: Ωραία, πες μου τί έχεις στο μυαλό σου!
Άρα, λοιπόν, ο Έλληνας έχει το απόλυτο δικαίωμα, και το υποψήφιο σύστημα προς διακυβέρνηση έχει την απόλυτη υποχρέωση να τον ενημερώσει και να του ανοίξει τα χαρτιά του.
Και το δεύτερο σημείο που θέλω να πω, και κλείνω με αυτό, είναι ότι θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό σε αυτές τις εκλογές, ήδη από τον πρώτο γύρο, να υπάρχει πολύ μεγάλη συμμετοχή.
Δ.Κ.: Πρέπει να υπάρχει. Ναι.
Π.Π.: Διότι όσο μικρότερη είναι η συμμετοχή στις εκλογές, τόσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός ολοκληρωτισμούτου πρώτου. Διότι όσο μικρότερη η συμμετοχή, τόσο μικρότερη η έκφραση της δημοκρατίας.
Δ.Κ.: Θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς, να είστε γερός, να είστε δυνατός, και να υποσχεθώ πολύ σύντομα «εις το επανιδείν»!
Π.Π.: Κι εγώ να σας ευχαριστήσω θερμά κύριε Κολιέ. Να είστε καλά, καλή εβδομάδα.
Δ.Κ.: Να είστε γερός, να είστε καλά, καλή εβδομάδα.
Πηγή: https://radiomax.gr/παναγιώτης-παύλος-η-προσπάθεια-κατευ/
Απομαγνητοφώνηση: Παναγιώτης Παύλος, Τρίτη 25 Απριλίου 2023, Όσλο.
Panagiotis G. Pavlos 